بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
Eyiliği soñsuz, sîlağı bol Allâh’ıñ âdı bilen
______________________________________
(Tebbet 111/1)
تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ
Ebû Leheb’iñ elleri gûrîsın, eyyëm özi de gûrîberdi [*]!
[*] Arap dili ve tefsîr âlımı el-Ferrâ’ (ö.207/822) تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ = “Ebû Leheb’iñ elleri gûrîsın!” Cümlesiniñ bedduâ, وَتَبَّ = “eyyëm özi de gûrîberdi” cümlesiniñ de we kad tebbe = (وقد تب) takdîrinde habar cümlesi bolduğını aydıpdır. (İcaz’ul-beyân an Meânî’l-Kur’ân) İkinci cümlëniñ habar cümlesi bolması da Sûrë’niñ Ebû Leheb’iñ ölüminden soñra îndiğiniñ delîlidir. Yoğsam mundan öñrëk înmiş bolmağı mümkîn dëldir.
(Tebbet 111/2)
مَا أَغْنَىٰ عَنْهُ مَالُهُ وَمَا كَسَبَ
Ne mâlı îşine yaradı, ne de gazancı!
(Tebbet 111/3)
سَيَصْلَىٰ نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ
O, alawlı bir odda gızardılcakdır,
(Tebbet 111/4)
وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ
Hâtını da odun hammâllığı etcekdir,
(Tebbet 111/5)
فِي جِيدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ
boynunda da lîfden bükülen bir yüp bolcakdır.
